In 2000 liep ik mijn eerste halve marathon. De Broloppet (Brugloop in het Deens) van Kopenhagen naar Malmö. In die voorbereiding liep ik een heftige achillespees blessure op. Weken van mijn trainingsopbouw ging daardoor verloren. Ik heb hem uiteindelijk uitgelopen maar het was geen ontspannen run. Verre van dat. Die laatste 5 a 6 km was ik volkomen leeg. Alles deed pijn en ik heb er dagenlang flink last van gehad.
In die jaren die volgde was het een frustrerende bezigheid dat hele hardlopen. Ik begon op een bepaald moment weer met hardlopen. Kreeg hierdoor conditie en ging daardoor weer harder en harder. Mijn pees was daar nog niet aan toe en dus kwamen de klachten weer terug. Dan stopte ik weer om weer terug te vallen naar niets. Op het laatst kon ik werkelijk nog geen tien meten rennen zonder pijn. Zelfs wandelen begon zeer te doen en de pees voelde continu warm en stijf aan. Ik werd daar zo moedeloos van dat ik uiteindelijk begon te denken om het hardlopen volledig op te gaan geven. Pas in 2013, ruim 13 jaar later dus, kwam ik in aanraking met ChiRunning. Al die jaren had ik te kampen gehad met steeds weer terugkerende klachten aan mijn achillespees. Ik ben destijds een aantal maanden volledig gestopt met hardlopen maar de pijnklachten werden niet heel veel minder. Ik ben toen heel voorzichtig weer kleine stukjes gaan hardlopen en ben daarnaast pees versterkende oefeningen gaan doen. Ik liep met een metronoom om mijn pasfrequentie, welke veel te laag was waardoor ik lompe grote passen maakte en daarbij steeds op mijn hakken lande, hoog te houden. Het was echt 100 meter dribbelen en dan weer een stukje wandelen. Heel langzaam verdween de pijn en kon ik steeds een stukje langer hardlopen zonder pijn. Een jaar later liep ik mijn PR op de halve marathon op Ameland. De Adventure Run. Een geweldige race door de duinen en over het strand. Sindsdien ben ik pijnvrij gebleven. De klad kwam wel weer in het lopen. Als kersverse ondernemer gunde ik mijzelf niet de tijd voor ontspanning. Ik kwam behoorlijk aan en uiteindelijk voelde ik me doodongelukkig in mijn zware lijf. 106kg is gewoon veel te zwaar ook al heb je brede schouders. Het roer moest om! Na de bouwvak van 2019 heb ik een aantal keuzes gemaakt. Om af te vallen ben ik gestopt met alcohol. Dat ging mij achteraf vrij makkelijk af. Natuurlijk mis ik soms die heerlijke roes maar wat heb ik daar een energie van gekregen. Ik had niet door dat het mij zo uitputte. Daarnaast ben ik beter op mijn voeding gaan letten. Ik volg niet echt een dieet. Alhoewel ik wat minder pasta’s en brood probeer te eten. En ik schep nu maar één keer op i.p.v. drie keer. Dat help ook! Afijn inmiddels zijn we drie maanden verder en ben ik ruim 10 kilogram kwijt. Nog wat te zwaar maar het gaat de goede kant op. Het lopen heb ik ook weer opgepakt. Maar nu wat strakker. Ik hanteer een schema en probeer mijzelf daar aan te houden. Dat lukt de ene week beter dan de andere. Ik was goed genoeg in vorm om de halve marathon op Terschelling te volbrengen. Deze Berenloop uitgelopen in 1:50. Dat is netjes als je ruim 95Km door de duinen en over het strand moet verplaatsen. Ik heb de eerste 10km zo lekker licht gelopen. Het was mijn eerste negatieve split. Het strand en de duinen was zwaar maar ik kon mijn tempo goed vasthouden. Ik kwam eigenlijk redelijk fit de finish over. Na een heerlijke warme douche en het nuttigen van een pannenkoek hebben we nog een uur lang staan klappen bij de marathon lopers die de finish naderden. Daar begon het te kriebelen. Wat een kick moet dat toch geven dacht ik. Die euforie. Als ik zo makkelijk die halve kon lopen. Zou ik nu dan niet fit genoeg zijn om te gaan trainen voor een hele marathon? Die vraag nestelde zich in mijn brein. Nog diezelfde week schreef ik mij in op de website van Kika. Ik ga het gewoon doen!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Mark MaasGewoon om eens wat anders te doen dan anders. Ga ik een marathon lopen en probeer ik geld in te zamelen voor Kika.. Archives
Juni 2020
Categories |