Gisteren was daar dan het verlossende nieuws. De New York Marathon voor 2020 is uitgesteld. Ik zat er al een paar maanden op te wachten maar tot vorige week aan toe bleef men vanuit de VS communiceren dat ze volop door bleven gaan met de voorbereiding van deze editie. Het zorgde voor veel onrust bij mij en de mensen dicht om mij heen. Je gaat dan toch denken "Het zal toch niet dat die gekke Amerikanen het ondanks Covid-19 het evenement toch door laten gaan?". Ze zijn er soms echt gek genoeg voor. Maar gelukkig is men bijgedraaid. Natuurlijk is het jammer en had ik graag gelopen maar helaas het is niet anders. En eigenlijk ben ik ook wel opgelucht nu. Op dit moment is duidelijkheid toch gewoon het belangrijkst. Dus jazeker het is balen maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. Ik heb me voorgenomen dat ik in november gewoon een marathon ga lopen. Al is het maar een rondje om Tilburg heen. Mijn voorbereiding gaat dus gewoon door en breek ik nu niet meer af. Ik blijf mijn schema volgen. Waar ik dan precies die marathon ga lopen dat weet ik nog niet, alle tips zijn welkom! Wat betreft mijn voorbereiding. Die gaat best goed eigenlijk. Ik ben dit avontuur ook aangegaan om mijzelf te dwingen om te gaan transformeren. De laatste jaren lag mijn focus teveel op werken en mijn carrière en veel minder op mijn gezondheid. Maar eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik hield van lekker eten en een biertje op zijn tijd ging ik zekers niet uit de weg. Al met al groeide ik langzaam dicht. Ik was de snelst groeiende BIM manager van de Benelux grapte ik zelf wel eens. Afijn zoals ik eerder schreef gooide ik het roer om. Ik stopte met alcohol en de suikers en startte met gezonde voeding en meer beweging. Nu bijna een jaar verder sta ik zelf ook versteld van de resultaten. Ik ben zo'n 20 kilo afgevallen en ben veel fitter. Mijn conditie is echt goed. Voor de gezondheids nerds, ik heb nu een V02 max van 49,5. Dat is zelfs voor iemand van 25 jaar uitstekend. Het lopen gaat de laatste weken ook weer erg goed. Ik moet wel bekennen dat ik volledig opnieuw heb moeten leren hardlopen. Ik ben gewend om met een hoge hartslag te knallen. Maar nu moet ik met een veel langzamere hartslag leren hardlopen. Dat ging in het begin echt erg moeizaam. Ik voelde me net een slak en ik raakte er enorm gefrustreerd van. Vaak dacht ik "Mijn god waar ben ik aan begonnen?". Maar gelukkig ligt die fase achter mij en geniet ik inmiddels volop van die langzame duurloopjes. Sinds kort loop ik weer op mijn Vibram Fivefingers of op mijn neutrale Merell schoentjes. Geen pijntjes en geen blessures tot nu toe. Ik heb het goed opgebouwd dus allemaal. Als laatste punt wil ik even ingaan op de vraag wat er gaat gebeuren met het sponsorgeld wat ik tot nu toe heb ingezameld voor Kika. Wel mijn registratie wordt automatisch overgezet naar de eerstvolgende editie. Dus dat geld blijft gewoon staan. Dat betekend concreet dat er voor dit jaar geen inkomsten zijn voor Kika. Of de marathon in 2021 wel door zal gaan is trouwens ook nog maar zeer de vraag. Want zolang er geen vaccin is verwacht ik niet dat men dit soort grote evenementen zal gaan toestaan. Dus ook dat blijft nog even spannend. Dus voor alle mensen die me al gesponsord hebben. Nogmaals hartelijk dank voor jullie steun! Ik blijf voor jullie door trainen en ik zal jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Voor mensen die me nog willen sponsoren, dat blijft gewoon mogelijk! Je sponsort me dan voor de eerstvolgende editie. En laten we gewoon hopen die in 2021 zal gaan plaatsvinden. Zoals mijn ontwikkelingen nu gaan zal mijn tijd er alleen maar beter op gaan worden. Maar Eliud Kipchoge hoeft zich voorlopig nog geen zorgen te maken om mij. Zo bescheiden durf ik wel te zijn :)
0 Reacties
Het roepen is zo gedaan: “Ik ga de Marathon van New York lopen!”. Maar het doen is toch wel even een ander verhaal. Voor mij wel tenminste. Ik heb een aantal zaken te doen voordat ik met goed fatsoen een marathon uit kan lopen. Zo moet ik nog zeker tien kilo kwijt. Ik zit nu rond de 96 kilogram en dat is sowieso te zwaar. Ik doel dan op het extra gewicht wat je mee moet zeulen versus de kans op blessures die je daarmee vergroot. Daarnaast zal ik mijn looptechniek moeten verbeteren en moet ik natuurlijk trainen om het 42 kilometer lang vol te gaan houden.
Dat afvallen gaat bij mij langzaam. Dat heeft niks te maken met mijn stofwisseling, schildklier of trage genen. Ik ben gewoon gek op chocolade en broodproducten. Ik moet dus van de suikers af. De alcohol had ik al afgezworen maar tegen het niet meer eten van chocolade zie ik meer op. Maar goed het is voor een goed doel namelijk mijzelf. Dus het zal uitkomen op het schrappen van suikerhoudende producten en het toevoegen van verse groentes en wat fruit. Dat gaat goed komen. Dan mijn looptechniek. Ik doe nu een jaartje of 6 aan ChiRunning. En sinds die tijd ben ik blessurevrij gebleven. Maar na mijn laatste wedstrijd op Ameland, de Adventure Run had ik toch weer een paar dagen last van een stijve en gevoelige achillespees. Alle alarmbellen gaan dan direct weer af. Deze overbelasting blessure, welke ik had opgelopen na de brugloop van het Deense Amager naar het Zweedse Malmö in het jaar 2000, heeft veel loopplezier weggenomen in de jaren daarna. Na deze waarschuwing is het dus tijd om weer actief met mijn looptechniek aan de slag te gaan. Ik ga dus weer een aantal malen meelopen in een ChiRunning techniek groep. Deze groep wordt begeleid door Annemarie Pruijt. Ik word dan ook door haar gefilmd en krijg tips en adviezen om mijn looptechniek te verbeteren. Deze loopscholingslessen starten half januari en ik zie ernaar uit om daar weer mee aan de slag te gaan. Maar eerst ga ik aanstaande vrijdag een inspanningstest doen. Onlangs een tweetal boeken gelezen van Stans van der Poel en Koen de Jong. ‘De Hardloop Revolutie’ en het boek ‘Verademing’. Twee prachtige boeken die uiten zetten hoe je met slim trainen meer bereikt door juist minder te doen. Dat is wat ik goed kan gebruiken natuurlijk. Minder belastende kilometers. Ik was altijd al een fan van Klaas Lok en zijn ‘Souplessemethode’. Ook Klaas Lok geeft aan dat teveel lange duurlopen te belastend zijn voor de gemiddelde loper. Stans van der Poel gaat nog een stapje verder door te stellen dat je met lange duurlopen wel je duurvermogen traint maar dan op een tempo dat ver onder je wedstrijd tempo ligt. Ofwel je traint jezelf om heel langzaam te worden op de lange afstanden. Dat gevoel heb ik altijd al gehad met die lange langzame duurlopen. Je traint te weinig om op wedstrijd tempo kilometers te maken. Vrijdag dus die test. Die test is heel simpel en doodvermoeiend. Je gaat een inspanning doen waarbij de belasting stapsgewijs langzaam wordt opgevoerd. Tot je letterlijk echt niet meer kan. Helemaal tot het gaatje dus. Alles wordt gemeten en geregistreerd en uit deze analyse rollen dan gegevens welke je kunt gebruiken voor je trainingen. Ik krijg inzicht over mijn fysieke gesteldheid zeg maar. Welke inspanning kan ik hoelang volhouden? Naast mijn maximale hartslag rolt ook mijn zogenaamde ‘omslagpunt’ uit al die data. Het omslagpunt is zeg maar de hartslag waarbij je letterlijk om gaat slaan. Je verbruikt meer zuurstof dan je lijf aan kan vullen waardoor je gaat verzuren. Dat wil je natuurlijk voorkomen dat verzuren. Uit dit omslagpunt volgt dan weer je marathonhartslag. Op deze hartslag zou ik dus in staat moeten zijn om een marathon uit te kunnen lopen. En met deze hartslag ga ik dus aan de slag. Op deze hartslag zal ik veel van mijn trainingen gaan afwerken. Eerst vrij langzaam. En naarmate ik meer getraind raak zal mijn tempo omhoog gaan. Mijn hartslag zal ik echter gelijk houden. Dat gaat de uitdaging worden. Dan heb ik dus drie zaken geregeld. Mijn lichaamsgewicht gaat droppen, mijn looptechniek gaat verbeteren en ik ga efficiënt trainen waarbij ik mijn lijf zoveel mogelijk probeer te ontzien. Kortom mijn doelstelling voor 2020 is helder. Nu slechts de uitvoering nog. Met zo’n mooie Kika stok achter de deur gaat dat lukken! In 2000 liep ik mijn eerste halve marathon. De Broloppet (Brugloop in het Deens) van Kopenhagen naar Malmö. In die voorbereiding liep ik een heftige achillespees blessure op. Weken van mijn trainingsopbouw ging daardoor verloren. Ik heb hem uiteindelijk uitgelopen maar het was geen ontspannen run. Verre van dat. Die laatste 5 a 6 km was ik volkomen leeg. Alles deed pijn en ik heb er dagenlang flink last van gehad.
In die jaren die volgde was het een frustrerende bezigheid dat hele hardlopen. Ik begon op een bepaald moment weer met hardlopen. Kreeg hierdoor conditie en ging daardoor weer harder en harder. Mijn pees was daar nog niet aan toe en dus kwamen de klachten weer terug. Dan stopte ik weer om weer terug te vallen naar niets. Op het laatst kon ik werkelijk nog geen tien meten rennen zonder pijn. Zelfs wandelen begon zeer te doen en de pees voelde continu warm en stijf aan. Ik werd daar zo moedeloos van dat ik uiteindelijk begon te denken om het hardlopen volledig op te gaan geven. Pas in 2013, ruim 13 jaar later dus, kwam ik in aanraking met ChiRunning. Al die jaren had ik te kampen gehad met steeds weer terugkerende klachten aan mijn achillespees. Ik ben destijds een aantal maanden volledig gestopt met hardlopen maar de pijnklachten werden niet heel veel minder. Ik ben toen heel voorzichtig weer kleine stukjes gaan hardlopen en ben daarnaast pees versterkende oefeningen gaan doen. Ik liep met een metronoom om mijn pasfrequentie, welke veel te laag was waardoor ik lompe grote passen maakte en daarbij steeds op mijn hakken lande, hoog te houden. Het was echt 100 meter dribbelen en dan weer een stukje wandelen. Heel langzaam verdween de pijn en kon ik steeds een stukje langer hardlopen zonder pijn. Een jaar later liep ik mijn PR op de halve marathon op Ameland. De Adventure Run. Een geweldige race door de duinen en over het strand. Sindsdien ben ik pijnvrij gebleven. De klad kwam wel weer in het lopen. Als kersverse ondernemer gunde ik mijzelf niet de tijd voor ontspanning. Ik kwam behoorlijk aan en uiteindelijk voelde ik me doodongelukkig in mijn zware lijf. 106kg is gewoon veel te zwaar ook al heb je brede schouders. Het roer moest om! Na de bouwvak van 2019 heb ik een aantal keuzes gemaakt. Om af te vallen ben ik gestopt met alcohol. Dat ging mij achteraf vrij makkelijk af. Natuurlijk mis ik soms die heerlijke roes maar wat heb ik daar een energie van gekregen. Ik had niet door dat het mij zo uitputte. Daarnaast ben ik beter op mijn voeding gaan letten. Ik volg niet echt een dieet. Alhoewel ik wat minder pasta’s en brood probeer te eten. En ik schep nu maar één keer op i.p.v. drie keer. Dat help ook! Afijn inmiddels zijn we drie maanden verder en ben ik ruim 10 kilogram kwijt. Nog wat te zwaar maar het gaat de goede kant op. Het lopen heb ik ook weer opgepakt. Maar nu wat strakker. Ik hanteer een schema en probeer mijzelf daar aan te houden. Dat lukt de ene week beter dan de andere. Ik was goed genoeg in vorm om de halve marathon op Terschelling te volbrengen. Deze Berenloop uitgelopen in 1:50. Dat is netjes als je ruim 95Km door de duinen en over het strand moet verplaatsen. Ik heb de eerste 10km zo lekker licht gelopen. Het was mijn eerste negatieve split. Het strand en de duinen was zwaar maar ik kon mijn tempo goed vasthouden. Ik kwam eigenlijk redelijk fit de finish over. Na een heerlijke warme douche en het nuttigen van een pannenkoek hebben we nog een uur lang staan klappen bij de marathon lopers die de finish naderden. Daar begon het te kriebelen. Wat een kick moet dat toch geven dacht ik. Die euforie. Als ik zo makkelijk die halve kon lopen. Zou ik nu dan niet fit genoeg zijn om te gaan trainen voor een hele marathon? Die vraag nestelde zich in mijn brein. Nog diezelfde week schreef ik mij in op de website van Kika. Ik ga het gewoon doen! Nu ik mijzelf niet meer uit huur als ZZPér maar gewoon een baan heb met regelmaat heb ik veel meer rust in mijn hoofd gekregen. Een andere manier voor mij om rust te krijgen is het hardlopen. Ik heb al een aantal halve marathons gedaan maar nog nooit een hele. Dat is echt een heel ander verhaal. Een halve marathon daarvoor hoef ik maar een paar maanden te trainen en dan lukt dat wel. Maar een hele? Al die lange duurlopen? Pfff... Ik kon er nooit de motivatie voor vinden.
Totdat ik op de website van Kika terecht kwam. De meesten mensen hier hebben vast al eens iemand verloren aan kanker. Ik mijn stiefvader in 2013. Al lezende op hun site verdwenen al mijn bezwaren om een marathon te gaan lopen als sneeuw voor de zon. Waarom ook niet? Waarom zou ik niets doen tegen die rot ziekte als ik wel iets kan doen? Vandaar dus dat ik heb besloten om het gewoon te gaan doen. Omdat ik het nog kan. En u kunt me daarbij steunen! Dus mocht u nog zoekende zijn naar een goed doel voor 2020. Zoek niet verder maar steun mij en daarmee Kika. Elke euro is welkom. Alvast hartelijk dank. Die kids zullen u dankbaar zijn. |
Mark MaasGewoon om eens wat anders te doen dan anders. Ga ik een marathon lopen en probeer ik geld in te zamelen voor Kika.. Archives
Juni 2020
Categories |